یادم نمیآد آخرین بار کی اینقدر به تنها بودن احتیاج داشتم!
سکوت ..... سکوت مطلق! بعد از سالها این اولین باره که حتی نمی خوام شهرام نزدیکم باشه! یا استاد! (استاد فقط به شجریان اطلاق میشه!) یا همه اونهای دیگه! از جلال همتی تا DJ Bobo از شماعی زاده تا Gloria از شاملو تا آریان تا Bon Jovi تا 50cent تا Vangelis تا Chris تا معین تا Sarah Conor تا .......
تا همه اونهای دیگه!
قثط به این فکر می کنم که اگه شهرام اینجا باشه و باز بگه:
در دل ندهم ره پس از این مِهر بتان را
مُهر لب او بر در این خانه نهادیم..
من به کجا باید نگاه کنم؟؟!! بی نهایت مسخره است که به صفحه کتاب چشم بدوزم. یا به یه لیوان! یا به فضای خالی جلوم! برام قابل تصور نیست که اگه خیلی اتفاقی چشمم به آینه بیفته چه اتفاقی می افته!
یا بدتر از همه اینکه... تو اون لحظه نتونم جلوی خودم رو بگیرم و به دستهام نگاه کنم! شاید این تنها چیزی باشه که تحملش رو ندارم...
از این سکونی که می خوام توقع آرامش ندارم! فقط به نظرم اگه قراره تا این حد همه چیز به لجن کشیده بشه، بهتره با وقار باشه! نه توی یه show!
سکون ..... سکوت مطلق............. سقوط!
----------------
PS : شهرام اینجاست! داریم راجع به پدیده های "درس سحر" و "کشتی های سز گشته" صحبت می کنیم!