از او ترسم که غافل پا نهی باز... نشینه خار مژگونم د پایت....

چند هفته بود ندیده بودمش! دلم تنگ شده بود! زنگ زدم بهش! فرصت نداد حرف چندانی بزنم! تا گفتم دلم تنگ شده، پرسید کجام! با بچه ها بوفه معدن بودیم! ۱۰ دقیقه بعد تقریبا تو بغلم بود! بعد ها فهمیدم کلاس پیچونده بود! آزمایشگاه! نصفه نیمه حالمو پرسید! گفت:خب؟؟ گفتم: خب؟؟ می بخشید مزاحمت شدم! فقط هوس کرده بودم ببینمت! باز گفت: خب؟؟ صداش می لرزید! خودش هم می لرزید! تازه فهمیدم که چه گندی زده ام! طفلکی فکر کرده بود من جواب  رو پیدا کرده ام یا از اول داشته امش و الان خبرش کرده ام که بهش بگم! حالا این من بودم که می لرزیدم! تازه فهمیده بودم که چه حسابی روی من می کرد و چقدر برای چنین لحظه ای خیال بافی کرده بود! اون قدر که نتونسته بود که حقیقت ساده رو ببینه! که اگه فرضا جواب رو  هم داشتم، نباید بهش می دادم! حتی نباید  میگفتم که کجا می تونه پیداش کنه! به ضرر هر سه تامون بود! نیم ساعت تلاش کردم که تونستم قانعش کنم که به خودش مسلط باشه! تازه یادش انداختم اون نقابی که جلوی من همیشه میزد کنار رفته و باید هر چه سریعتر بذاردش سر جاش!! و با قیافه احمقانه ای باید تظاهر می کردم که هیچی از زیر اون نقاب رو ندیده ام! وقتی می رفت هنوز گیج بود! باور نمی کرد که آخرین امیدش هم موهومی بوده! که آخرین امید مدتها پیش تموم شده بود....

الان خیلی از تمام این ماجراها دوره! خیلی کم ازش خبر دارم! ولی شنیده ام که ظاهر زندگی اش عاقبت به خیره! اصلا نمی تونم حدس بزنم که بعد از این همه بالاخره به آرامش رسیده یا نه...

می دونی چرا اینها رو تعریف می کنم؟؟؟ اخیرا خیلی می ترسم که من هم همون جایی باشم که یه وقتی اون بود! احتمالش زیاده! با این تفاوت که من حواسم به تخیلم هست! از صدای هیچ زنگ تلفنی نمی پرم!! هر چند که روی این هم نمی شه خیلی حساب کرد!!

پی نوشت: یک بار! فقط یک بار بهم دروغ گفت! اون هم با کمی تصور شرایط می تونم توجیهش کنم! ولی حقیقت اینه که نتونستم هیچ وقت ببخشمش! یعنی نتونستم خودمو قانع کنم که ببخشمش! باید انتخاب می کردمش! اگه می بخشیدم، نمی تونستم اونقدری که دوستش داشتم، دوستش داشته باشم! راستش همون موقع که داشت شروع می کرد به گفتن دروغش تصمیمو گرفتم! هیچ وقت نمی بخشمش!