فقط «همین حالا»....

می گویند فراموشی دفاع طبیعی بدن است در برابر رنج. می گویند دردی که نوزاد، هنگام عبور از آن دریچه ی تنگ، متحمل می شود چنان شدید است که کودک ترجیح می دهد رنج زاده شدن را برای همیشه از یاد ببرد. و من که آمده بودم تا سرانجام خود را از شر رنجی خلاص کنم که با ورود پروفت به من تحمیل شده بود حالا که باید همه ی حواسم را جمع می کردم تا وقتی اریک فرانسوا اشمیت می آید مبادا چشمم به بینی عجیبش بیفتد و فراموش کنم برای چه آمده ام، داشتم به روزی فکر می کردم که بدنِ ماتیلد تصمیم گرفته بود هر چه را به قسمتِ خاکستریِ مغزش می رسد فورا پاک کند. نه آینده وهم شود، نه گذشته خاطره شود. فقط اقتدارِ لحظه بماند و بس. چه خوش و ناخوش. فرق نکند این سگ گابیک است یا بوبی. فرق نکند من اجاره ام را داده ام یا بارِ دوم است می دهم. این قدر میان روابطِ نزدیک مقاصد دور کشف نکنم. فراموش کنم بندیکت دیروز هم اره می کرد. فراموش می کنم حتا همین یک دقیقه پیش هم اره می کرد. فکر کنم همین حالا اره را برداشته. همین حالا.  لحظه ای دیگر باز همین حالاست.

هیچ شکنجه ای برای یک لحظه تحمل ناپذیر نیست. اگر فقط اقتدارِ لحظه می بود و بس، اگر «همین حالا» بود، اگر فقط «همین حالا» چه رازها که در دل خاک مدفون نمی شد. اگر فقط «همین حالا» بود و نه بعد، هیچ کس جلادِ دیگری نبود. اگر فقط «همین حالا» بود و نه بعد بندیکت، که حالا تمام روز یکسره اره می کشید، دیگر بندیکت نبود. حتا اگر خودش می گفت من بندیکتم. لحظه ای دیگر بندیکت نبود.

این «گذشته» است که شب می خزد زیرِ شمدت. پشت می کنی می بینی روبروی توست. سر در بالش فرو می کنی می بینی میانِ بالش توست. مثل سایه است و از آن بدتر. سایه، نور که نباشد، دیگر نیست. اما «گذشته» در خموشی و ظلمت با توست. و من که نمی توانم نبودن، خودم را رقم بزنم، و من که چهار میخِ اقتدارِ گذشته ام، حق ندارم برای ماتیلد دل بسوزانم. و من که ریشه هایم در باد می لرزد به این زن حق می دهم به یاد نیاورد که در آن روزِ مه گرفته و بارانیِ هزار و نهصد و چهل و سه، وقتی شوهر اولش را همراه عده ی دیگری جدا می کرده اند ببرند، شوهر برگشته باشد بگوید:«ماتیلد باد که می آید پنجره را ببند. من سردم خواهد شد.» و زن که صورت خیسش را با دست پوشانده، همین که سر بالا کند، ببیند تکه ای گوشت زنده روی برف بالا و پایین می پرد. بعد که حیرت زده به شوهرش نگاه می کند ببیند افسر تپانچه را روی شقیقه اش نهاده است: تکرار کن! و مرد دهانش را باز کند و مثل نهنگ زوزه بکشد و خون از دهانش کمانه کند و تا پیش پای ماتیلد فواره بزند. من حق می دهم. من حق می دهم.