وقتی یه چیز بیرونی. یه چیزی که همه می بینن رو از دست میدی. راحت می تونی با خودت کنار بیای! جای خالی رو گاهی می ذاری جلوی چشمت و بهش فکر می کنی! بعدش خیلی آرومتری. انگار فکرهای لازم و ممکن رو کرده ای و دیگه می تونی بری سراغ زندگی ات... زندگی جدیدی که بدون اون گم شده دوباره باید اختراعش کنی....
ولی وقتی آدم یه چیز نامریی... یه چیز خیلی درونی رو از دست میده.... هیچ کس هیچ وقت نمی تونسته ببیندش. واسه همین نمی شه گم شدنش هم اثبات کرد... حتی جای خالی هم وجود نداره که دل خود آدم خوش باشه... فرض کن یه چیزی از درونت... مثلا آپاندیست یا قلبت محو شه ولی به طرز معجزه آسایی همه جای بدنت به کارشون ادامه بده... نباید زندگی ات عوض شه! فردا صبح باز باید بری سر کار و به هر کس بگی قلبتو گم کرده ای فقط بهت می خنده... تو می مونی و فقط احساس یه جای خالی مهم تو عمیق ترین چیز وجودت.... و کلی سوال...
و کلی سؤال...
سوال چی؟