These wounds don't seem to heal....*
بیا! میشه اینجوری نگاه کرد و گفت دیگه دوستت ندارم... یا کمتر دوستت دارم... کاش خودم هم باورم می شد...
یکی از نزدیکترین دوستام امروز شاکی شده، می گه مینا از همون اول هم سوپرانو می زد! احساس کردم داره ازم تعریف می کنه (که بدون شک قصدش این نبود!)
خواستم از همین تریبون مراتب قدر دانی خودم از تمام دوستانی که حواسشون هست من غذا بخورم، ساعت ۱۲ شب زنگ می زنن چک کنن که من بالاخره برم خونه، آخر هفته باهام میان اسکی یا برنامه می ذارن و بدون بحث باهاشون کلی خوش می گذره اعلام کنم... اون دوستی هم که نامرئی میاد و میره و بلده هی ازم ساعت بپرسه که من ذوق کنم که ساعت نو دارم و باهاش می تونم راجع به همه چی حرف بزنم، مورد قدردانیه! و عاشق اینم که عمرا هم همدیگه رو تحویل نمی گیریم. اتفاقی حرف می زنیم... اتفاقی رازهامون رو به هم می گیم... اتفاقی بحث سیاسی - مذهبی می کنیم و اتفاقی تو سی ثانیه بحث به مسائل ریتد می کشه و اتفاقی یک دقیقه بعدش داریم سر مسئله ریاضی دعوا می کنیم... خوشحالم که احساس می کنم یکی می فهمه که چه خر تو خریم!
هنوز خواب می بینم... و هنوز توی خوابهام فقط کمی آشفته ام... احساس نا امنی شدید می کنم تو خواب.. اما ناراحت نیستم.. هیچی نشده هنوز! توی خواب میرم لباس نو می خرم، رستوران مکزیکی می ریم، و من لباسهامو نشونت می دم و هیچ اتفاقی نیافتاده! تو خواب، تنها مشکلم اینه که شاید از رنگ لباسم خوشت نیاد... توی خوابهام، مثل تمام روزهای اون یک سال، ساعت ۱۰:۲۰ صبح زنگ می زنی و من آماده می شم و از پشت خونه ام از روی ریل قطار رد می شم تا با هم روزمون رو شروع کنیم... تو خواب، مریض میشی و من درد می کشم.. دیوانه میشم از دیدن درد کشیدنت توی خواب و میشینم کنارت تا خوابت ببره و آرزو می کنم که کاش می شد ببوسمت و دردت رو کمتر کنم.... تو خواب، فقط از دیر شدن تمرینهام نگرانم....
ویکند اوله که بعد از مدتها ۶-۷ ساعت رو در اتوبوس نمی گذرونم و کلا از ولایت خودم خارج نمی شم. کلی آدم می شناسم که سالی یه بار از شهر بیرون می رن و می فهمم که چه الواتی شده ام (و مطلقا هم پشیمون نیستم بابتش!)... می دونم که شادم و زندگی ام خوبه... کاش دلم هم همینو می گفت...
